Odkładając na razie na półkę zaczęty "Wstęp do psychoanalizy" sięgnęłam po tomik wierszy Zbigniewa Herberta. Kawa zawsze lepiej smakuje mi z poezją.
Herberta poznałam w szkole średniej. Pamiętam jak nauczycielka opowiadała nam o jego pasji, którą zajął się pod koniec życia - rzeźbieniu Aniołów. Bardzo piękne zajęcie, prawda?:)
A ja zatrzymałam się na wierszu z tomiku "Hermes, pies i gwiazda", trochę naiwnym z pozoru i lekkim, moim ulubionym.
Z. Herbert -"Pan od przyrody"
Nie mogę przypomnieć sobie
jego twarzy
stawał wysoko nade mną
na długich rozstawionych nogach
widziałem
złoty łańcuszek
popielaty surdut
i chudą szyję
do której przyszpilony był
nieżywy krawat
on pierwszy pokazał nam
nogę zdechłej żaby
która dotykana igłą
gwałtownie się kurczy
on nas wprowadził
przez złoty binokular
w intymne życie
naszego pradziadka
pantofelka
on przyniósł
ciemne ziarno
i powiedział: sporysz
z jego namowy
w dziesiątym roku życia
zostałem ojcem
gdy po napiętym oczekiwaniu
z kasztana zanurzonego w wodzie
ukazał się żółty kiełek
i wszystko rozśpiewało się
wokoło
w drugim roku wojny
zabili pana od przyrody
łobuzy od historii
jeśli poszedł do nieba -
może chodzi teraz
na długich promieniach
odzianych w szare pończochy
z ogromną siatką
i zieloną skrzynią
wesoło dyndającą z tyłu
ale jeśli nie poszedł do góry -
kiedy na leśnej ścieżce
spotykam żuka który gramoli się
na kopiec piasku
podchodzę
szastam nogami
i mówię:
- dzień dobry panie profesorze
pozwoli pan że panu pomogę
przenoszę go delikatnie
i długo za nim patrzę
aż ginie
w ciemnym pokoju profesorskim
na końcu korytarza liści
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz